Στην "Κοίτη του χρόνου" συνυπάρχουν πόλεις, άνθρωποι και τόποι, το παρελθόν και το παρόν, η Ιστορία και η φαντασία, οι ζωντανοί και οι νεκροί. Η αφήγηση ξεκινά από τα παιδικά χρόνια του συγγραφέα και προχωρεί στον περίπλου της Μαύρης Θάλασσας, της Οδησσού, της Κωνστάντζας και της Βάρνας, για να συνεχισθεί στην Κωνσταντινούπολη, στη Σμύρνη, στην Έφεσσο και στην Πέργαμο. Από εκεί περνά στη Σλοβενία των ποιητών και του προϊστορικού φλάουτου και πάει βορειοδυτικά, στη Λαπωνία των πάγων, του χιονιού και του ήλιου του μεσονυχτίου, και κατόπιν στην Αίγυπτο του Νείλου, των Ζεμπαλίν, των νεκροταφείων του Καΐρου και της ερήμου. Αλλά σε τούτο το πανόραμα του μύθου και της Ιστορίας η εμπειρία σηματοδοτείται κι από τρεις ακόμη σταθμούς: τη Βενετία του καρναβαλιού και του Έζρα Πάουντ· τη Νέα Ορλεάνη του Μισισιπή, του Λευκάδιου Χερν, της τζαζ και των πειρατών, και τη Νέα Υόρκη, τη σεληνιακή μητρόπολη του αιώνα μας.

Ο χρόνος εμφανίζεται ως μια σειρά από αλλεπάλληλες μεταμορφώσεις του χώρου, το πάθος της αφήγησης γίνεται πάθος ζωής και ο αφηγηματικός χρόνος μεταβάλλεται σε ποιητικό χρόνο.